24-uur per dag kijken naar jezelf

Het leek zo’n mooi idee, maar ergens had ik al wel zien aankomen dat het op niks zou uitdraaien. Het was namelijk John de Mol, die met dit idee kwam aanzetten. Het moest weer eens iets controversieels worden in de trant van Big Brother en dat werd Utopia.

Utopia! 15 personen gevangen in een gebied, zonder regels, waar ze geheel naar eigen inzicht een ideale wereld mogen creëren. Maar John is de regisseur, het zal zijn ideale wereld wel worden, die goed te verkopen is aan andere landen, en niet die van de deelnemers. Allereerst heeft hij de touwtjes in handen gehad bij de keuze van de deelnemers. Wat een burgerlijk zooitje is het. In mijn ideale wereld zou ik verdomme zelf die 14 lekkere wijven waarmee ik een jaar opgesloten zou zitten kiezen en niet meneer de Mol. Dus daar gaat het al verkeerd. Goed, de gekozen personen zijn een dwarsdoorsnede van de samenleving, de samenleving die je dus juist in Utopia zelf mag bepalen. Met andere woorden als je 15 deelnemers uitkiest, die een dwarsdoorsnede vormen van de al bestaande maatschappij, dan is de kans erg groot dat zij een soortgelijke maatschappij zullen creëren. Dat wordt dus saaie televisie.

Goed. We geven het een kans. Althans dat heb ik geprobeerd. De eerste aflevering was al verschrikkelijk. Eén man wilde zich duidelijk opstellen als de leider van de groep. Met als beroep aannemer is het natuurlijk een handige vent en geliefd bij alle andere deelnemers. Maar God, oh God, hij was nog geen dag weg van huis en hij stond al bij de koeien te janken als een klein kind. Om een dag later met een andere deelneemster onder de geïmproviseerde douche te duiken en daarover op te scheppen tegen de andere mannelijke deelnemers.

Ik volg het programma niet. Echt niet. Ik kijk heel af en toe. Kwam er gisteren achter dat er al een hele stoppenkast met 20 groepen is aangelegd. Hoe ideaal is je wereld als je kunt worden weggestemd? Daar kwam ik ook onlangs achter. Noem het dan gewoon Big Brother, John. Nee, ik weet precies waar dit heengaat met die ideale wereld van ze. Binnenkort hebben ze daar ook internet. Voor je het weet, heb je je eigen ideale tv-programma om zeep geholpen, John. Want wanneer ze daar internet hebben, gaan al die deelnemers gewoon 24-uur per dag kijken naar hoe ze 24-uur per dag naar elkaar kijken. Of nie!

Advertentie

En nou die hendjes…

Carnaval staat weer voor de deur. Eén ding is zeker, ik ga niet opendoen. Ik heb een hekel aan dat feest. Officieel duurt het feest van zondag tot en met dinsdag, maar de malloten die het willen vieren, vinden het nodig om al op vrijdag ermee te beginnen. Dat betekent dat mijn stamkroeg vanaf vrijdag al dicht is. Het zou namelijk mijn stamkroeg niet zijn als ze de tent niet zouden sluiten tijdens dit zo onnodige volksfeest.

Het is een van oorsprong katholiek feest, maar er is werkelijk geen enkele dwaze die dat nog weet en geloof me er zal ook nauwelijks meer gevast worden na Carnaval, zoals het eigenlijk hoort. Nee, tegenwoordig is Carnaval een vrijbrief voor iedereen om volle bak te zuipen, vechten en sjansen. Natuurlijk heb ik vroeger ook Carnaval gevierd. Voor een puber is er haast geen mooier feest. Je kunt eindelijk eens achter de meisjes aan. Mijn Carnaval was vroeger ook pas geslaagd wanneer ik had geplekd met een meisje. Dat was mijn doel en daar ging ik voor. Gelukkig groei je daar overheen, althans ik ben daar overheen gegroeid. Diegene die het niet is gelukt om erover heen te groeien, zijn vijf dagen lang weer die puber die ze toen waren.

Vijf dagen lang, weer zijn alsof je een tiener bent. Schijt hebben aan alles. Doen wat eigenlijk niet mag. Alcohol nuttigen totdat je bijna niet meer op je poten kunt staan. Goed gek doen. Elke gelegenheid aanpakken om de meisjes vast te pakken, onder het mom van hossen. Sjansen met iedereen. Wakker worden met een kater en gelijk weer door. Dat is Carnaval voor de meesten en om eerlijk te zijn als ik het zo teruglees, is het voor mij elke dag wel Carnaval. Ik heb geen excuus nodig om gek te doen, als ik er zin in heb dan doe ik dat gewoon.

Ga je heden ten dage Carnaval vieren, dan zie je nog maar weinig mensen daadwerkelijk verkleed lopen. Oké, ze hebben wel allemaal maffe kleuren aan en hier en daar een raar hoedje op, maar de meeste zien er nog zodanig uit, dat het andere geslacht er een oogje op zou kunnen krijgen. Er moet nog steeds zoveel mogelijk geschept worden en zelf moet je ook zo schepbaar mogelijk voor de dag komen. En dan nog de muziek. Eerlijk is eerlijk, ik dig die shit eigenlijk best wel en dan met name de wat oudere en traditionele carnavalshits. Ik kan er goed naar luisteren en word er ook best vrolijk van. Maar als je nu Carnaval gaat vieren dan hoor je nog slechts een enkele keer een echt goed traditioneel carnavalsnummer. Vaak hoor je eerder stampende clubhits met slechte Nederlandstalige teksten of verbasterde top 40 hits met een ‘grappige’ tekst.

Toch loop ik al maanden met een liedje in mijn kop, een liedje wat me dus al maanden aan Carnaval doet denken. Ongeacht welke emotie ik heb, dit nummertje raast door mijn hoofd. Heb zelfs volledig over de pis, continue met dit deuntje rondgelopen en dat is toch een behoorlijk aparte ervaring, of nie!

Een onbetrouwbaar Meso-Amerikaans volkje

Languit hing ik in mijn luie stoel, met een speciaal biertje in mijn ene hand en met mijn andere hand friemelde ik een beetje aan mijn kloten. Wachtend op het naderende einde van de wereld. Volgens de Maya kalender moest het nu toch wel zover zijn. Ik  verheugde me enorm op dit moment. Een mooier evenement kun je je als professionele zeveraar niet wensen. Alles naar de klote en niet alleen mijn rechterhand. Alles!

Maar hoe kon ik ook zo naïef zijn en geloven in de voorspellingen van een zeker Meso-Amerikaans volkje. Natuurlijk hadden die, hoe mooi het ook klonk, het niet bij het rechte eind. Ja, piramides bouwen dat ging ze wel goed af. Maar een beetje een betrouwbare kalender ontwikkelen, was waarschijnlijk teveel werk. Ik zie het voor me dat ze zich vol overgave stortten op de wereld van de almanak om er vervolgens zo halverwege achter te komen dat het toch wel erg veel werk is. “Ik ben nu ergens rond eind december 2012, is het goed als ik nu weer piramides ga bouwen? Ik word echt gek van hele dagen op kantoor zitten.”

Inmiddels zat ik ook al hele dagen in mijn luie stoel. Mijn speciaal bier was op en mijn zak was klam van het dagen omklemd zitten in mijn rechterhand. Ik wilde er godverdomme van gaan genieten. De Dag des Oordeels als een warme deken over me heen laten komen. Maar nee hoor. In plaats daarvan kwam ik weer eens van een bescheten kermis thuis en als rasechte Tilburger is dat werkelijk niks nieuws voor me. Genoeg redenen dus om weer de pen op te pakken en volop te gaan zeuren over hoe kut het allemaal is. De wereld had me eindelijk een ultieme dienst kunnen bewijzen, maar gunt me dat niet. Nou wereldje, maak je borst maar eens goed nat, want vanaf nu ga ik jou weer, met enige regelmaat, helemaal kapot schrijven met mijn gezeur en gezever.

Ruim een jaar heb ik dit blog links laten liggen. Denkend aan een naderend einde van deze aardkloot, zag ik ook niet echt meer de noodzaak om te lopen zeiken op alles. Waarom zou ik zeuren over datgene dat er binnenkort toch niet meer zou zijn. Kut Maya’s! Jullie hebben mij en eigenlijk de hele wereld enorm teleurgesteld. Of nie!

Ga werken, stelletje kanslozen!

Het is alweer ruim twee maanden geleden, dat een aantal demonstranten Wall Street gingen bezetten onder de naam “Occupy Wall Street”. Als een lopend vuurtje sloeg dit over naar andere steden in Amerika en zelfs de rest van de wereld. De demonstranten zijn ontevreden, dat is één ding wat zeker is, maar een echt doel hebben ze niet. Ze lopen een beetje te schreeuwen over 99% hier en 1% daar, zonder een duidelijke lijn en daarom vind ik dat dat hele Occupy gehannes onderhand wel eens afgelopen mag zijn.

Natuurlijk is de economische crisis vervelend en is het slecht dat de rijken uit de financiële sector het meeste geld gewoon in hun eigen zak steken. Daar hebben ze een punt. Maar wat nog veel erger is, is toch wel dat stinkende crusten en hippies überhaupt de tijd hebben om maanden in een tentje ergens in de stad kunnen bivakkeren. Dat je dat in het financiële hart van de wereld doet kan ik nog enigszins begrijpen, maar Occupy Tilburg! Come on, get a life!

Ja inderdaad, zelfs in mijn stad Tilburg is er een Occupy beweging ontstaan. Een miezerige tien vierkante meter voor het gemeentehuis volgepropt met tentjes en kanslozen. Denken ze nu echt dat de gemeente van Tilburg wel even een beslissing zal nemen die de (financiële) wereld zal veranderen. Dat zijn gewoon uitgezette krakers die anders toch geen onderdak hebben, die dan maar hun tentje daar op zetten. Weg ermee zeg ik. Met protestborden waarop staat “Toeter voor de Liefde” zal er echt geen enkele bankdirecteur bang worden.

Het kromme is dat in die tentenkampen een soort micro-maatschappij ontstaat met dezelfde problemen als in de grote wereld. Er zijn profiteurs, die alleen voor onderdak en gratis eten en drinken komen. Er ontstaan leiders en regels waaraan men zich moet houden en zelfs een soort van politiemacht die ervoor zorgt dat iedereen daar ’s nachts veilig is.

Ik heb het er helemaal mee gehad. Weg met die tentenkampen. Ga naar huis en bedenk eerst eens goed wat je daadwerkelijke standpunten en doelen zijn, stelletje niksnutten! Ga gewoon werken dan zal de economie ook wel weer aantrekken, of nie!

Mark, Mark, Mark toch!

Goeiegod! Facebook is vernieuwd. Dat is bij uitstek een prima gelegenheid om de pen weer even op te pakken en eens goed uit te halen op ‘Of nie’!

Het is waarschijnlijk niemand ontgaan, dat ‘wereldvriend’ Mark Zuckerberg flink heeft uitgepakt om Facebook weer eens een nieuw gezicht te geven. Met de aankondiging en aankomende release van “Facebook Timeline” heeft hij zelfs al een paar kleine aanpassingen gedaan aan het haast onmisbare Facebook. Met rond de één miljard gebruikers is het voor mij, en waarschijnlijk ook voor Mark, niet vreemd dat daar over wordt geklaagd en als er dan gezeken wordt, ben ik natuurlijk in de frontlinie aanwezig.

Wat heb je goddomme gedaan, Mark? Heb jij enig idee hoe irritant die veranderingen zijn? Moet je nagaan dat “Facebook Timeline” nog niet eens echt is gereleased. Ik voorspel alleen maar meer irritatie. Ik ben het dan ook kotsbeu! De ene naar de andere loopt nu dus, dankzij jou Mark, aan mijn kop te zeuren of ik, in verband met de nieuwe privacy instellingen, met mijn muis over hun naam wil gaan waardoor er een blablabla om vervolgens blablablahhh! Mijn godsganse timeline staat vol met deze verzoeken. Daar heb ik helemaal geen zin in, meneertje Zuckerberg!

Facebook is een gratis social network. Gratis! Daar kun je makkelijk dingen met je vrienden delen, die op hun beurt weer makkelijk leuk gevonden kunnen worden. Dat was altijd al openbaar voor al je vrienden en is het nu nog steeds. Daar is niks aan veranderd. Alleen heeft Mark nu bedacht om dat in de rechterboven hoek, realtime te tonen. Ik zie daar dus bijvoorbeeld ook dat één van mijn maten een foto van zijn achternicht, die ik geheel niet ken, leuk vindt. Was ik voorheen bij m’n maat op zijn profielpagina geweest, dan had ik dat ook gezien. Maar nu het realtime langs scrollt, loopt ineens half Facebook te janken over die privacy instellingen.

Als jullie het echt zo erg vinden, reageer dan niet op iemands status, sterker nog reageer helemaal nergens meer op. Jij bent nog altijd zelf verantwoordelijk voor wat je op internet zet en niet Mark. Hij geeft je alleen een handige tool om iets op internet te zetten en te delen met je vrienden. Een tool die zo nu en dan eens wordt aangepast en vernieuwd, dat is nu eenmaal onvermijdelijk. Vroeger had ik schoenen met klittenband en toen verzonnen ze op de kleuterschool ineens dat ik m’n strikdiploma moest halen. Sindsdien heb ik ook nooit meer schoenen met klittenband gehad van mijn ouders (het met klittenband afsluitbare zakje van mijn kekke Kangeroos niet meegerekend) en werd het strikken geblazen. Dat was verdomme ook lang niet zo handig en fijn als klittenband, maar daar hoor je mij toch ook niet over zeiken.

Ben je bang om je privacy te verliezen dan is het misschien beter om gewoon niks meer op internet te zetten en als je nou echt zo’n hekel hebt aan Facebook, dan stap je toch gewoon weer terug op Hyves! Of nie!

Genoeg geweest

Gelukkig, het zit er weer op. Twee ellendig langdurende minuten. Ik vind het eerlijk gezegd ook wel genoeg geweest zo. Dat eeuwige gezeik over die Tweede Wereldoorlog heeft nu wel lang genoeg geduurd. Vorig jaar stond ik zelf bij de dodenherdenking te luisteren naar één of andere damschreeuwer en toen was het mij ook al wel duidelijk. Het is genoeg geweest.

Laten we eerlijk zijn. Als de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog toen niet waren overleden, dan waren ze nu, op een paar na, allang van ouderdom gestorven. Als we sowieso geen oorlog zouden voeren, dan zouden er ook geen oorlogsslachtoffers zijn. Dus kap maar eens met die militaire missies. Laten we die twee minuten vanaf nu gewoon weer gebruiken voor geouwehoer en gelul. Ik ben vast niet de enige die er veel moeite mee heeft om z’n bek te houden.

Op zich zou ik het er best voor over hebben om even niks te zeggen, maar zorg er dan ook voor dat het normale leven gewoon doorgaat. Op televisie bijvoorbeeld word je rond deze tijd van het jaar steevast doodgegooid met oorlogsfilms en documentaires. Soldaat van Oranje zus, Schindler’s List zo. Ze zouden filmmakers en schrijvers eens moeten verbieden om nog iets over de Tweede Wereldoorlog te maken.

Wat mij betreft zijn die Duitsers ook zo erg niet meer. Tijdens het laatste WK speelden ze zelfs het mooiste voetbal van het toernooi en vanavond hoop ik ook gewoon dat Schalke ’04 de finale van de Championsleague zal halen. Met andere woorden ik heb het die Duitsers nu wel vergeven en het wordt überhaupt tijd dat de rest dat ook doet, of nie!

Praat gewoon!

Ik zal het maar gelijk opbiechten. Ik ben ooit naar een musical geweest. Het was een waardeloos kerstcadeau van mijn schoonouders. Je kent dat wel zo’n cadeau waar je geen nee tegen mag zeggen. Dus daar zat ik dan tussen de burgerlijke medemens in een groot theater in Den Haag. Het was de musical ‘Sunset Boulevard’ met Simone Kleinsma en, jawel, wijlen Antonie “Da’kantonie” Kamerling. Moet je je eens voorstellen dat je, dag in dag uit, een half jaar lang moet zingen in plaats van praten. Daar zou ik ook depressief van worden.

Ik trek het gewoon niet. Een hele hoop van die slappe homo’s en overdreven goed articulerende zeikwijven op een podium. De helft van de cast heeft dan vervolgens ook nog eens meerdere rollen, om het nog ingewikkelder te maken voor zo’n ongeoefende toeschouwer als ik. En dan begint de echte ellende. Waar je in eerste instantie nog denkt dat je getuige bent van een gesprek tussen een aantal mensen, zwelt de muziek langzaam aan waardoor de acteurs ineens de behoefte lijken te krijgen om datzelfde gesprek, wat ik sowieso al slecht kon volgen, zingend voort te zetten. Dan zwelt bij mij de behoefte, om die hele rij toeschouwers voor me, ‘ns lekker onder te kotsen. Alsof je ooit in de werkelijke wereld zingend met elkaar staat te ouwehoeren, doe gewoon normaal zeg.

Van de meeste musicals is er ook een filmversie. Nou ben ik best wel een filmfreak, maar het kijken van een musicalfilm is voor mij niet weggelegd. De allerergste filmversie is ‘Jesus Christ Superstar’. In deze film wordt niet één woord normaal gesproken. Nee, Jezus en alle andere bijbelse figuranten zijn continue tegen elkaar aan het zingen. Je gelooft toch niet, dat Jezus ooit volgers zou hebben als hij continue zou zingen. Ik had hem echt meteen aan dat kruis genageld en die rozenkrans in z’n bek gepropt.

Toch is er één “musicalfilm” die me wel degelijk heeft geraakt en dat is ‘Poultrygeist’. Dus als je van musicals houdt, kijk die dan zeker eens. Of nie!

Ga d’r dan eens op uit, man!

Volgens mij heeft gisteren zo’n beetje half Nederland naar het kneuterige programma “Boer zoekt vrouw” zitten kijken en ik behoor niet tot die helft. Sterker nog, ik heb er nog nooit naar gekeken. Gelukkig dat die hippe droplul van een van Nieuwkerk zo nu en dan die domme Jaspers als tafeldame uitnodigt, want anders had ik er nooit iets over kunnen zeiken.

Ik snap dat werkelijk niet hè. Als je iets zoekt, wat die boeren klaarblijkelijk doen, dan is het wel verdomd handig als je zo nu en dan ook eens een beetje rondkijkt. Ga dan niet, dag in dag uit, je hele leven lang vanuit een trekker schaapachtig over je land turen of in je overall de schijt van je koeien lopen scheppen. Ga er goddomme eens op uit man! Hop de dorpskroeg in op vrijdagmiddag, lichtjes socializen in het weekend en wie weet schepte dan wel eens iets anders.

Nee, deze boeren durven dat niet. Het zijn werkelijk waar de watjes van de samenleving, die eigenlijk geen recht hebben op een nageslacht en daarom dus ook geen partner hebben. Mochten zij ooit kinderen krijgen dan kost het de evolutie weer jaren om die fout recht te zetten. Het heeft dus een reden waarom zij geen levensgezel hebben, ga je daar dus niet mee bemoeien. Kijkcijfers of niet, laat die mensen met rust, KRO! De meeste kijkers kijken puur en alleen uit ongeloof, want die snappen ook niet hoe het zover heeft kunnen komen dat deze antisociale wezens de evolutie zo lang hebben doorstaan. Trouwens die vrouwen die op de oproepen van die boeren hebben gereageerd, zijn net zo triest als die boeren zelf. D’r heeft werkelijk nog nooit een man naar ze omgekeken en zelfs de boeren walgen van de meeste van deze wanhopige vulva’s.

Gelukkig heb ik ’t nog nooit echt gezien en ik zou eigenlijk willen, dat jullie er ook nooit naar kijken. Ik neem aan dat de meesten van jullie dat ook niet doen, maar vraag op z’n minst je ouders en familie om er niet meer naar te kijken. Dat zielige programma mag onderhand wel van de buis. Als je dan toch iets nutteloos wilt zien, kijk dan vrijdag naar “Hoer zoekt man” of hoe heet dat programma “Wie kiest Tatjana?” Dan zie je vast ook wel een paar uiers, of nie!

Watch your back, gangs of L.A.

L.A. is natuurlijk de stad van de glitter en glamour, maar heeft ook een donkere kant. Zo is het misschien wel de stad met de meeste gangs ter wereld. Bendes als de Crips en de Bloods zitten er al decennia en ook het grote MS-13 heeft zich in L.A. gehuisvest. Het zal dan ook niemand verbazen dat er al jaren een heftige bendeoorlog in deze wereldstad woedt.

Toch wil ik de jongens en meisjes van deze bendes er even duidelijk op wijzen dat hun tijd is geweest. Er dreigt namelijk een nieuwe bende naar de top te klimmen. Een afschuwelijke bende, die geen genade kent en waar velen al van huiveren. Een bende, die niemand ooit in een donker steegje zou willen tegen komen. Sterker nog ik zou nog liever met een nazi-uniform door Compton willen lopen. Maak je borst maar nat, Los Angeles. The Voices are here!

Ondanks het feit dat The Voices slechts uit vijf leden bestaat, vegen ze met gemak de straten van Los Angeles aan met concurrerende bendes. Hun leider O.G. (Original Gay) Gordon staat er ook om bekend dat hij zijn vijanden, op een smerige wijze, van achter steekt. Zijn slachtoffers kunnen daarna zeker 7 maanden niet meer lopen. Zo hebben ook de vier andere leden dat ondervonden tijdens de inwijdende gangbangs. Toch is dat niet hetgeen waar de geordende bendes het meest bang voor moeten zijn. Het allersterkste wapen is namelijk hun meerstemmige samenzang, wanneer deze je oren bereikt is het een kwestie van seconden totdat je hersenen imploderen. De verschillende frequenties die hun stembanden bereiken, produceren zo’n ontzettend kutgeluid dat ontsnappen haast onmogelijk is.

Het erge van deze nieuwe bende is toch wel het grote aantal aanhangers. Het is toch niet te geloven dat hun debuut-CD zowaar al de gouden status heeft bereikt. Wie luistert die zunk in godsnaam? Dat moeten wel mensen zijn waarvan de hersenen al tot pulp zijn geworden. Stiekem hoop ik dan ook dat de gangs van L.A. een manier vinden om deze bende de kop in te drukken, of nie!

Gemaakte schijnheilgheid

Wat een doffe ellende. Ik kan zo slecht tegen de decembermaand. Het begint al met Sinterklaas en wat kan mij het verrekken ik zeg het gewoon: Die bestaat niet eens! Sorry, kinderen. Een denkbeeldige kindervriend, dat is het en daar moeten we allemaal als volwassenen gezellig een feest voor organiseren. Die vieze bebaarde pedofiel, met zijn donkere slaven, kan wat mij betreft lekker wegblijven.

Ik begrijp best dat het voor de kinderen een leuk feestje is, maar die hoeven zelf niet door die ontzettende drukke winkelstraten te slenteren, op zoek naar onnodige cadeautjes. Onbegrijpelijk zijn al die volwassen die het nodig vinden om met elkaar surprises uit te wisselen en vergeet vooral niet een gedichtje te schrijven, want dan heb je niet goed genoeg je best gedaan. Gemaakte gezelligheid, dat noem ik het en daar heb ik een hekel aan.

Ben je eindelijk van dat stomme feest af of er begint alweer iemand te zeuren of je de kerstboom vast op wilt tuigen. Dan krijg ik de neiging om hier en daar wat mensen af te tuigen. Ik wil helemaal niet zo’n kutboom in mijn huis. We weten allemaal dat die naalden gaan uitvallen, wat een enorme rotzooi geeft. Het is trouwens ook geen porem zo’n afgrijselijk lelijk opgetuigde boom in je huiskamer.

Meteen begint ook iedereen weer als een bezetene door dezelfde winkelstraten te slenteren, want ook tijdens het kerstfeest moeten we weer zonodig cadeaus uitdelen. Dat hele kerstfeest is er om te vieren dat Christus is geboren en wees nou eens eerlijk, dat is toch niet iets om te gaan vieren.

Als het dan eindelijk kerstavond is, moeten we met z’n alle schijnheilig naar de kerk, waar we normaliter ook nooit heen gaan. En daarna gaan we op eerste en tweede kerstdag gezellig bij de familie lopen schransen. Iedereen in het net, de keuken wordt een 3-sterren restaurant en ineens vindt iedereen elkaar wel aardig. Ik krijg er werkelijk kotsneigingen van.

Wat mij betreft kunnen we die decembermaand gewoon overslaan. Het is toch maar een maand vol gemaakte en schijnheilige gezelligheid, of nie!