Juichen voor de Duitsers

Hoe kun je als Milanees nou trots zijn op je clubje? Wat een aanfluiting dat anti-voetbal, ik kan er slecht tegen. Als liefhebber van de sport is dit toch weer een zwarte dag in geschiedenis van het voetbal. Natuurlijk was Messi niet zoals ik, en waarschijnlijk meerdere met mij, hadden gehoopt. Maar zoals Inter Milan heeft gespeeld, dat is voor elke liefhebber toch niet om aan te zien.

Meteen na de wedstrijd, moest ik er even over zeuren met als conclusie dat ik graag de regels van het voetbal wil veranderen. Het tijdtrekken, wat Inter al vanaf de eerste minuut deed, is zo iets ergerlijks dat er direct iets aan gedaan moet worden. Ik opper dus de regels zoals we vaak zien in de Amerikaanse sporten. Neem bijvoorbeeld ijshockey, daar wordt de tijd stilgezet wanneer er een dood spelmoment is. Ik zeg dus; maak een wedstrijd twee keer 35 minuten zuivere speeltijd. Ligt het spel stil, dan staat ook de tijd stil!

Waar ik me ook nog aan irriteer, zijn die vieze toneelstukjes. Ik zie zelfs helemaal in Tilburg, dat zo’n zielige Inter-speler in Barcelona niet geraakt is, maar toch lijkt ’t of hij dood gaat. Ook hier kunnen we een nieuwe regel invoeren. Blijft iemand liggen, dan staat de tijd sowieso ook al stil, en moet die speler direct gewisseld worden met als extraatje dat je continue door mag wisselen.

Het wonder is werkelijk geschiedt. Ik ben voor een Duitse club tijdens de finale van de Champions League op 22 mei 2010. Dat had ik werkelijk nooit gedacht, ik voor de Duitsers. Gelukkig heeft Inter een kleine speler met een Duits klinkende naam, waar ik dan flink op kan vloeken.

Afblijven, die dag is van die van ons

Het wordt onderhand tijd voor een serieus onderwerp op dit blog en aangezien het gisteren ‘Earth Day’ was, wil ik wel eens iets zeggen over de opwarming van de aarde. Hoe krijgen ze het trouwens verzonnen, ‘Earth Day’. Zou het echt zo zijn, dat de aarde zoiets had van: “Hey…De kinderen hebben Sinterklaas, vaders hebben Vaderdag, moeders hebben Moederdag en zelfs secretaresses hebben hun eigen dag… Zou er niet eens iemand voor kunnen zorgen dat ik ook mijn eigen dagje krijg?” Et voilà, iemand heeft dus besloten om de aarde op 22 april haar dag te geven. Terwijl dat verdomme al de verjaardag van die van ons is.

Waarom maken mensen zich toch zo’n zorgen om de aarde? Ik denk dat ze groot genoeg is om voor zichzelf op te komen en daar geen nietige mensjes voor nodig heeft. Als ze eens kwaad is dan spuugt ze wel een keertje wat as de lucht in en daar hebben wij als mensheid ook gelijk niet van terug. Zou trouwens wel mooi zijn als iemand daarop zou antwoorden door zijn bakkus vol as te proppen en dat op de grond te kitsen: “Hier aarde, hier heb je je vuil as terug! FLETS!”

Nee, mensen moeten zich er weer zonodig mee bemoeien. Neem nou Al Gore, die mislukte Amerikaanse president houdt zich er zelfs continue mee bezig. Hij vliegt in zijn privé-jet de hele wereld over om er, voor een zaaltje mensen, een beetje over te ouwehoeren. Alsof dat niet belastend is voor het milieu, zo’n privé-jet. Dan had hij beter, samen met een afgedankte Amerikaanse acteur het hilarische tv-duo “Gere and Gore” kunnen vormen. Daar zouden ze dan bij SBS6 wel oren naar hebben en via een televisieprogramma bereik je ook veel meer mensen, zonder ook maar één keer een vliegtuig te hoeven starten.

Waar ik ook zo moe van wordt, zijn van die treehuggers. Die klaplopers, want dat zijn het vaak, ketenen zich vast aan bomen om er voor te zorgen dat daar dan geen snelweg kan komen. Als je zoveel tijd hebt om aan een boom te hangen, dan heb je ook tijd om een baan te zoeken en daar kan je de natuur ook mee van dienst zijn. Trouwens als wij als mens ergens wat bomen kappen om een weg aan te leggen, dan is dat ook natuur.

Ik heb persoonlijk een broertje dood aan die hele opwarming. Het is echt niet zo dat de aarde ineens gered wordt, als ik het licht vaker uitdoe of eens op de fiets ga in plaats van met de auto. We hebben hier in Nederland trouwens al genoeg van die waardeloze zomers gehad, dat het ook wel eens fijn is als het een aantal graadjes warmer wordt. Als dan de poolkappen ook voldoende smelten om de zeespiegel te laten stijgen, zitten we straks lekker warm in Tilburg aan zee. Trouwens zal ik eens wat verklappen: De aarde heeft ook geen eeuwig leven hoor en mij lijkt het eigenlijk best mooi om het einde ervan mee te maken, of nie!

Een stronthekel

Schijten, het kan zo heerlijk zijn. Lekker bijkomen op de pot, eventueel je Twitter of Facebook doornemen en lekker ontspannen naar de opluchting toewerken. Vroeger heb ik zelfs een periode gehad dat ik daadwerkelijk ook alleen twitterde wanneer ik moest schijten en toen gingen mijn tweets ook alleen over schijten. Tegenwoordig gebruik ik Twitter ook voor een groter belang, namelijk dit blog.

Toch zitten er soms echt nadelen aan het dumpen van de grote boodschap en ik betrap me er steeds vaker op dat ik, eigenlijk al voor de daad, me bewuster ben van één van die nadelen. Ik kan me niet voorstellen dat jullie er geen last van hebben dus wat dat betreft, durf ik er hier best openlijk over te praten. Ik heb het hier over het veel teveel blijven hangen van kakresten aan het poepgat. Daar heb ik echt een stronthekel aan!

Je kent het wel: Je gaat lekker, vol goede moed, op de pot zitten in de hoop op een heerlijke opluchting naderhand en na een tijdje drukken is de conclusie dat je nog minstens even lang moet gaan zitten vegen. Als geoefend schijter kan ik vaak al bij de eerste puf valse lucht aanvoelen of het die kant op dreigt te gaan. Bij dat gevoel zit ik ook meteen niet meer zo relaxt op de pot en kijk ik als eerste rond of er eigenlijk wel genoeg pleepapier is. Het is natuurlijk slimmer om dat al bij binnenkomst zeker te stellen en meestal doe ik dat ook wel, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat het er wel eens bij inschiet. Gelukkig is het me nog nooit overkomen dat het kaklint ook echt op was zoals “CV de Buntmasters” ooit zongen. Wat me wel al ooit is overkomen is dat ik zoveel toiletpapier moest gebruiken, dat de wc verstopt raakte en dat is behoorlijk kak!

Een behoorlijke kak kan ook lastig zijn en als nadeel worden gezien. Je zit dan te drukken als een bezetene met, voor jouw gevoel, geen resultaat. Het lijkt praktisch een bevalling, alhoewel dat waarschijnlijk toch iets heftiger is. Als het me overkomt dat ik een eigenlijk net iets te dikke drol moet uitkakken dan zet ik me schrap; ik druk beide handen tegen de muur en tussen de weeën door betrap ik me ook op puffen. Het duurt even maar na flink wat persen, valt hij er eindelijk uit. Ik kan het dan niet laten om het wonder te aanschouwen en zoals een vriend me ooit mooi zei: “Dan ligt daar zo’n donkerbruin, dampend blik Schultenbräu”. Na zo’n bevalling is de opluchting het grootst en dat is wel weer een heerlijk gevoel, of nie!

Alles krom

Of hij nu wel of geen mentale krachten heeft dat laat ik in het midden, het is wat dat betreft ‘in the eye of the beholder’, maar om nou op zoek te gaan naar een nieuwe dat lijkt me wel heel erg overbodig. Ten eerste zijn we nog niet van die oude af en ten tweede zal die nieuwe ook geen wereldwonderen verrichten. Sowieso hadden ze de nieuwe al in 2008 gevonden, maar campingzender SBS6 vindt het nodig om dat in 2009 en 2010 gewoon nog eens dunnetjes over te doen. Wat is er trouwens gebeurd met de winnaars van 2008 en 2009? Laat maar, interesseert me helemaal niet eens.

Uri Geller, daar heb ik het natuurlijk over. Je weet wel die man die met zijn mentale krachten lepels kan buigen, als iemand nog andere ‘gaven’ van hem kan noemen dan hoor ik dat graag. Trouwens als iemand mij kan vertellen wat het nut is van het buigen van lepels met je geest, dan mag je dat ook wel zeggen, want ik zie het niet.

Dat hele mentalisme en ook die hele SBS6-show is één grote farce. Geloof me, je wordt gewoon in de maling genomen. Laatst zat ik er toevallig (ja, echt) even naar te kijken en toen zou zo’n klootviool wel eens even een loeizware bowlingbal met zijn mentale kracht laten rollen over een tafel, dus zonder enig vorm van contact. Op zich, zou je zeggen, een indrukwekkende demonstratie van kinetische krachten en ik geloof dat ik er vroeger best ‘ns in zou kunnen trappen. Het verschil met vroeger is helaas voor deze oplichter dat de beeldbuis die toen nog bol was, nu vervangen is door een plat plasmascherm waarop duidelijk te zien was dat die tafel heel lichtjes bewoog. Daardoor rolde die bal natuurlijk over de tafel. Daar trap ik dus mooi niet in, maar gezien de lovende woorden van Uri na deze truc was hij er dus mooi wel ingestonken.

Daar komt dan het volgende nog bij. Laatst stond ik lekker een biertje te drinken in de Cul de Sac (toffe kroeg in Tilburg) en wat schetste mijn verbazing, naast mij stond één van die kandidaten uit het seizoen van 2009 een beetje te swingen. Dat had ik nooit achter een mentalist gezocht, net zoals ik ook nooit achter hem had gezocht dat hij in een commercial zou meespelen. Dat heeft diezelfde kandidaat namelijk ook gedaan en zelfs ten tijde van de uitzendingen van ‘De nieuwe Uri Geller’. Al snel werd mij duidelijk wat hier precies achter zit, want ik kreeg te horen dat die zogenoemde kandidaat gewoon een acteur is. Van SBS6 kreeg hij een bepaald budget, waarmee hij naar eigen keuze een illusie mocht aanschaffen om dat kunstje dan vervolgens tijdens de liveshow te vertonen. Nu begrijp ik ook meteen waarom die nutteloze belspelletjes in de uitzending zitten, het zijn de mensen thuis die al de dure illusies en acteurs zelf betalen.

Maar het irritantste van deze show is toch wel de presentatie die door Patty Brard wordt gedaan. Wat dat mens nog op tv doet is mij helemaal onduidelijk. Zeker nu ik dus een enorm plasmascherm heb, en zij dus levensgroot mijn huiskamer binnenkomt. Wat mij betreft hadden ze er al na Luv zes planken om heen mogen timmeren en ons allemaal kunnen besparen dat dat mens ooit ook maar één huiskamer binnen zou sluipen. Had die Hayashi maar wel zo’n komkommer misgeslagen dat zou pas hilarische tv zijn geweest, of nie!

Nederlands slecht

Bands als Moke en Kane hebben het meerdere malen meegemaakt en het gebeurt helaas wel vaker dat recensenten bands “onnederlands goed” noemen. Het zijn ook vaak bands als Kane en Moke, die deze stempel opgedrukt krijgen. Ik krijg er echt de kriebels van als ik dit hoor, het geeft mij namelijk het gevoel dat er volgens al deze recensenten niks goeds uit Nederland komt. Maar erger nog de bands die door deze recensenten als “onnederlands goed” worden omschreven, zijn vaak in mijn ogen juist “Nederlands slecht”.

Neem nou de twee voorbeelden, Moke en Kane, ik kan ze niet zien of luchten. Zodra ze ergens op tv verschijnen, hangt er een ongelooflijke arrogantie in de uitzending. Conclusie die ik dan trek: “onnederlands goed” is arrogant. Toch is het dat niet alleen. Het is namelijk ook vaak zo, dat juist de bands die deze stempel opgedrukt krijgen, met alle macht proberen om door te breken in het buitenland (zonder enig succes) en juist dat geeft mij het vermoeden dat de bands zelf de recensenten hebben ingefluisterd om de term “onnederlands goed” te gebruiken. Ik zie ze er ook toe in staat om recensenten de woorden in de mond te leggen, gezien de dikke laag arrogantie die ze bezitten.

Eigenlijk moet ik de recensenten, die deze term gebruiken, bedanken. Ze behoeden mij namelijk wel van het luisteren van een kutband die ik toch niet wil horen. Natuurlijk heb je vrijwel niks aan welke recensie dan ook. Ze zijn vaak de moeite van het lezen ook niet waard, want ik zal eens wat verklappen: Het is eigenlijk allemaal een kwestie van smaak en die verschilt ook weer per persoon, net zoals sommige van jullie het wellicht niet met me eens zijn in deze kwestie. Maar ga gewoon eens lekker naar een platenzaak, pak een aantal cd’s, laat je verrassen en pik er de cd’s uit die jou aanspreken (zolang het maar geen Kane of Moke cd is).

Als klap op de vuurpijl nog even een paar, in mijn ogen, “onnederlands goede” muzikanten: Rigby, Alain Clark, Valerius, Milow (ik zou bijna zeggen onbelgisch goed), Destine, Van Velzen, Waylon, Caro Emerald en Di-rect. Ik ben er waarschijnlijk nog een aantal vergeten, maar dat is eigenlijk een goed teken, of nie!

Gadverdamme social media

Ziek word ik er van, strontziek, het koppelen van alle sociale media sites. Het zijn luie mensen die al hun tweets automatisch doorzetten op Facebook. Ze hebben geen zin om de moeite te nemen om tweets en berichten op Facebook gescheiden te houden.

Ikzelf zie het anders en benader Twitter en Facebook op verschillende wijzes. Twitter is vluchtig, ik gebruik dit ook alleen om korte, vluchtige berichtjes naar mijn volgers te sturen en eventueel te reageren op tweets van anderen. Facebook daarintegen gebruik ik meer als een blog. Hier plaats ik leuke linkjes, maak ik afspraken en haal soms wat grappen en grollen uit. Ik zie Facebook meer als een connectie met vrienden en deel daar ook de dingen die ik met vrienden wil delen.

Maar al die luie mensen (en helaas zijn er ook enkele vrienden, die ik daar onder moet rekenen) vervuilen mijn Facebook met van die onleesbare tweets vol met retweets, mentions en hashtags en op die manier wordt mijn irritatie naar Twitter toe ook alleen maar groter en groter (en dat verdient het niet, want ook Twitter heeft zo zijn charmes).  Natuurlijk kun je die mensen ontvrienden, maar als het vrienden zijn dan doe je dat niet zo snel en unfollowen op Twitter is ook weer geen optie, want hoe irritant het ook is, sommige tweets zijn nu eenmaal interessant.

Maar irritant dat is het zeker, of nie!