Augustus gedicht

Of je nu zit te wijvenzeiken
of een alfabet zit te kakken
de opluchting na deze daden
is er eentje om het label A-ok op te plakken

Juli kunnen me wat!

Bam! Met zijn gebalde vuist sloeg Mart Smeets op de tafel. Hij kon het gewoonweg niet uitstaan en voor iemand zoals Mart is dit ook niet te verkroppen. Het was nog nooit eerder voorgekomen en statistisch gezien ook haast onmogelijk, maar toch is het hier en vanavond gebeurd. Je zag de irritatie duidelijk in zijn gezicht. Nee, Mart was niet blij. Hij stond voor het eerst met zijn mond vol tanden en dat nog wel tijdens een live uitzending.

Het leek zo’n mooie aflevering van Studio Sportzomer te worden. Mart had twee gasten uit genodigd waarvan hij absoluut zeker was dat ze minder verstand van wielrennen hebben dan hij. Geen ex-renner, geen sportjournalist. Dit keer zou Mart op zekers het hoogste woord spreken. Hoe kon hij ooit weten dat het anders zou lopen dan gepland? Hoe kon hij dit voorzien?

Hij zat, zoals altijd, als eerste aan de interview-tafel, te wachten op zijn gasten. Als je goed luisterde, kon je hem in zichzelf horen gniffelen. Dit zou zijn avond worden. Zijn eerste gast kwam er al aan. Een nieuwslezeresje, die kon nooit meer verstand hebben dan Mart. Het enige wat zo’n vrouwtje hoeft te doen is de autocue op te lezen. Mart zat gebakken, deze gast zat in zijn broekzak. Daar kwam Eva Jinek aan en meteen werd Mart al van de wijs gebracht. De geile manier waarop Eva zich op de stoel liet glijden, was voor Mart een hele nieuwe gewaarwording. Hierdoor begon hij te stotteren terwijl hij de andere gast aankondigde.

“Men…men…mensen, de volgend…de volgende gast die hier naast Eva en m..mm…mij komt zitten, heeft net als Eva ook wei..wei…weinig te maken met de wielersport. Hier is Bo…Bono…Bono de zanger van U2.” Zo’n wereldster was voor Mart een enorme egostreling. Mart keek naast zich en concludeerde dat Eva er niet meer zat. Eva lag halfnaakt naast Mart op de grond en schreeuwde het uit. “Hij heeft me betast! Hij heeft me betast!” Je zag aan Bono dat hij werkelijk geen idee had, waar hij was beland. Mart werd kwaad, omdat dit geneuzel zijn perfecte uitzending verziekte en sloeg hard met zijn vuist op tafel. “Godv…” Nog voor Mart zijn woede kon uitten, kwam het logo van de NOS kwam vol in beeld met daaronder ‘even geduld a.u.b.’ Dit was het einde van Mart’s carrière, of nie!

Advertentie

Ju nie

Het was een zwoele zomeravond, zoals wel vaker deze maand, waarop John Writersblock besloot om eens flink uit te halen. John had het namelijk helemaal gehad met de schrijver van “Of nie”. Hij was van mening dat iemand die zulk soort dingen schreef helemaal de grond in geboord moet worden. John was vastbesloten om dat te gaan doen en met een grondboor op zak, ging hij op weg naar de desbetreffende schrijver.

Je kunt je afvragen waarom John zo ontzettend over de pis is geraakt, maar dat is zelfs voor mij nog een raadsel. Ik weet nog wel dat John op me af kwam stormen, de grondboor in de aanslag en met verheffende stem, wijzer werd ik daar niet van, schreeuwde hij een hoop onzinnige woorden. Pal voor mijn neus plantte hij vervolgens zijn grondboor in de aarde en begon als een bezetene te draaien. Al mompelend boorde hij door en het begon al een behoorlijk diep gat te worden. Toen het gat al zo’n metertje of vier diep was, besloot John om ook maar meteen een peiling van het grondwater te doen. Hij wilde me best de grond in boren, maar vond dat ik het niet verdiende om te verdrinken.

Ik besloot dat het zo wel genoeg was en vroeg John maar eens op de man af waarom hij in hemelsnaam zo kwaad op me was. “Dat gaat je geen flikker aan”, is wat hij daarop antwoordde. “Ik ga jou gewoon de grond in boren, dat zal je leren met je dikke lul.” Toen hij deze woorden uitsprak, wist ik eigenlijk meteen dat John een man naar mijn hart is en ik vroeg hem toen of hij misschien zin had om samen met mij, onder het genot van een heerlijk koud pilsje, een wedstrijd van Oranje te gaan kijken. Dat liet John zich geen twee keer zeggen. Voordat ik het wist stond hij met z’n vuvuzela in mijn oor te tetteren en hadden we de beste avond van ons leven, of nie!

Goed van Mei

Zo, ik ben al twee maanden een blogger en ook deze maand ging me redelijk af. Al moet ik zeggen dat het soms diep graven was naar inspiratie en het me ook niet altijd mee zat. De tegenvallende kijkcijfers verraden ook dat ik niet altijd even scherp was. Gelukkig was het wel weer een mooie maand waar een hoop in gebeurde.

Tijdens één van de wedstrijden van Tilburgs trots Willem II werd de menigte ineens opgeschrikt. Een vrouw, met een enorme bos haar tussen de benen, streakte over het veld. De spelers durfden niet meer te kijken, evenals het merendeel van de supporters. Alleen de supporters die roze hoedjes op hadden, leken met volle teugen van dit uitzicht te genieten. Gelukkig stond Gargamel ook tussen de supporters en ondanks alle haat, aarzelde hij geen moment. Hij besprong de vrouw, bond haar vast in een korset en sloot haar op in een snotvrije ruimte. Vanuit deze ruimte werd zij vervolgens blootgesteld aan een waar kruisverhoor. Niemand minder dan misdaadverslaggever Peter R. de Lul probeerde achter de reden van haar daad te komen. Al snel bleek waarom ze zoveel haar van onder had. Het was namelijk zo dat tijdens de dodenherdenking het juist de doden waren die opstonden uit hun graf en als zombies door het land struinden. Ze gingen direct op zoek naar hersenen, maar toen ze de karige inhoud van de schedels van de Black Eyed Peas op hadden gepeuzeld, hadden ze hier wel genoeg van. Om niet geheel doelloos door het ondode leven te gaan, besloten ze om alle stylisten van de wereld wijs te maken dat geslachtsdelen vol haar moeten staan. Deze namen de tip gelijk in acht en lieten allereerst hun eigen schaamhaar flink groeien, om daarna hun clientèle ook met deze trend in aanraking te brengen. Zo ook Stacey Rookhuizen, de streaker van de wedstrijd. Knap staaltje misdaadverslaggeving, of nie!

April deed wat hij wil

Mijn eerste maand als blogger is me redelijk goed afgegaan. Ik kan zelf moeilijk oordelen over mijn kwaliteiten als blogger, dat mogen jullie doen, maar gelukkig heeft mijn inzet en inspiratie me nog niet in de steek gelaten en ook de meer dan 1200 views in één maand vallen me alleszins tegen.

Maar wat een maand was ’t ook. Het begon allemaal toen mijn favoriete Duitser ,met zijn dikke tieten, Scribbly doodgooide met Zweedse gehaktballetjes. Hij had namelijk een stronthekel aan het feit dat dat stripfiguurtje al wel een iPad in zijn bezit had. Natuurlijk vroeg Scribbly hier zelf een beetje om door de Duitser steevast, op al zijn sociale media sites, onnederlands goed te noemen. Het lijk werd door de Duitser op profesionele wijze weggetimmerd in de nislambrisering. Dit vakwerk was voor Toxie een goede reden om de Duitser toe te juichen. De superheld had namelijk nog nooit zo’n puik timmerwerk gezien. Helaas kon er niet heel lang van worden genoten, want op ‘Earth Day’ verruilde Uri Geller zijn mentalisme in voor een nieuwe religie. Samen met een aantal andere aanhangers van dit nieuwe geloof, waaronder ook de New York Rangers, wist hij de nislambrisering te verwijderen en de dode stripheld kreeg zo toch nog een waardig afscheid.

Na zo’n maand is het niet vreemd dat er ideeën in overvloed waren, die ik heb weten te uiten in mijn blog. Hopelijk zal de maand mei net zo vruchtbaar zijn, of nie!