Op de wisselfust na verandert er weinig

Verandering is misschien wel goed, maar de laatste tijd lijkt alles zo verschrikkelijk snel te gaan. Neem bijvoorbeeld de iPad. Vorig jaar bestond dat ding geeneens en er is nu al een iPad 2. In deze snel veranderende tijd heb je een rustpunt nodig en het is fijn dat Tilburg zo rustpunt heeft.

De uitspraak ‘Vroeger was alles beter’ gaat niet op voor deze rots in de branding in het Tilburgse centrum. Het was er vroeger namelijk niks anders dan hoe het er nu is. Het stof op de lampenkap, de uitgerangeerde sigarettenautomaat die nog op guldens werkt, de krukjes aan de lage bar. Het was er vroeger ook allemaal al in Kafee ’t Buitenbeentje. Dit alles klinkt misschien oubollig, maar dat is het niet. Een bezoek aan deze kroeg is als thuiskomen in een warm welkom, elke keer weer.

Ook het personeel draagt bij aan de niet te evenaren sfeer van ’t Buitenbeentje. Con en Dorothé zijn een soort vader en moeder voor alle gasten. Wanneer je met hen een praatje maakt, voel je de oprechte interesse die ze in je hebben. Gerard is een soort mopperende lievelingsoom die baalt wanneer je een tosti (zeker een aanrader) besteld, omdat dat hem zoveel moeite kost om te maken. Rob is de grote broer, die het mopperen van oom Gerard heeft geleerd en met z’n droge humor mij altijd wel een glimlach bezorgd en dan is er ook nog de überaardige knuffelmarokaan Saïd. Zij allen zorgen ervoor dat je je altijd op je gemak voelt.

Nee, in ’t Buitenbeentje verandert niet zoveel. De grootste verandering die ik me kan herinneren is in 2002 geweest, de omschakeling van de gulden naar de euro, maar het bier werd er niks duurder van. Wat ook nog wel eens wil veranderen is de wisselfust, maar dat mag. Ruim twintig jaar geniet ik er al met grote regelmaat van een biertje en de unieke ambiance. Mocht je ooit in Tilburg zijn, stap dan ook eens bij ’t Buitenbeentje binnen. Of nie!

Advertentie

Schooien om ploatjes

“Nee, die krijg jij niet! Schooiert!” Ik heb verdomme nog maar amper mijn boodschappen ingepakt of die kutjong staan al te schooien om m’n voetbalplaatjes. Ik gooi ze nog liever weg, dan dat ik ze aan die bedelende kinderen achter die dranghekken geef. Om eerlijk te zijn geef ik ze gewoon aan mijn zoontje, die ik met harde hand duidelijk heb gemaakt, dat ik hem nooit zo schooiend achter dat dranghek wil zien.

Wat nog veel triester is, dan die kutkinderen, zijn mannen van middelbare leeftijd die je ineens aanspreken om diezelfde plaatjes. Hoe zielig kun je zijn? Ik vraag me ook af waarom zij die plaatjes sparen. Is dat kinderlokken 2.0? “Hey jongens, ik heb thuis ook veel voetbalplaatjes. Ga je even mee dan kunnen we vuil…eh…ruilen.”

Toch zit ik er zelf ook aan te denken om ze dit jaar te gaan sparen. Ik vrees namelijk dat dit voorlopig het laatste seizoen is, dat er voetbalplaatjes van, de uit mijn eigen stad afkomstige, Willem II zullen zijn. Of nie!

Praat gewoon!

Ik zal het maar gelijk opbiechten. Ik ben ooit naar een musical geweest. Het was een waardeloos kerstcadeau van mijn schoonouders. Je kent dat wel zo’n cadeau waar je geen nee tegen mag zeggen. Dus daar zat ik dan tussen de burgerlijke medemens in een groot theater in Den Haag. Het was de musical ‘Sunset Boulevard’ met Simone Kleinsma en, jawel, wijlen Antonie “Da’kantonie” Kamerling. Moet je je eens voorstellen dat je, dag in dag uit, een half jaar lang moet zingen in plaats van praten. Daar zou ik ook depressief van worden.

Ik trek het gewoon niet. Een hele hoop van die slappe homo’s en overdreven goed articulerende zeikwijven op een podium. De helft van de cast heeft dan vervolgens ook nog eens meerdere rollen, om het nog ingewikkelder te maken voor zo’n ongeoefende toeschouwer als ik. En dan begint de echte ellende. Waar je in eerste instantie nog denkt dat je getuige bent van een gesprek tussen een aantal mensen, zwelt de muziek langzaam aan waardoor de acteurs ineens de behoefte lijken te krijgen om datzelfde gesprek, wat ik sowieso al slecht kon volgen, zingend voort te zetten. Dan zwelt bij mij de behoefte, om die hele rij toeschouwers voor me, ‘ns lekker onder te kotsen. Alsof je ooit in de werkelijke wereld zingend met elkaar staat te ouwehoeren, doe gewoon normaal zeg.

Van de meeste musicals is er ook een filmversie. Nou ben ik best wel een filmfreak, maar het kijken van een musicalfilm is voor mij niet weggelegd. De allerergste filmversie is ‘Jesus Christ Superstar’. In deze film wordt niet één woord normaal gesproken. Nee, Jezus en alle andere bijbelse figuranten zijn continue tegen elkaar aan het zingen. Je gelooft toch niet, dat Jezus ooit volgers zou hebben als hij continue zou zingen. Ik had hem echt meteen aan dat kruis genageld en die rozenkrans in z’n bek gepropt.

Toch is er één “musicalfilm” die me wel degelijk heeft geraakt en dat is ‘Poultrygeist’. Dus als je van musicals houdt, kijk die dan zeker eens. Of nie!

De mop die Democratie heet

Een Nederlander, een Egyptenaar en een Belg zitten in de kroeg.
Zegt die Egyptenaar: “Zo, ’t is echt goed mis in ons land. We zijn die autocratische Mubarak zat en eisen een democratisch kiesstelsel”.
Waarop die Belg zegt: “Allee, ik kan je zo zeggen dat een democratie ook echt niet alles is. Het voelt alsof ik al jaren geleden heb moeten stemmen en we hebben potdomme nog steeds geen regering”.
“Ach, stelletje zeikerds”, zegt die Nederlander ineens, “wij zitten met een democratie en een regering, maar die mogen jullie zo van mij hebben. Sterker nog jullie krijgen van mij de gedoogsteun van Wilders er voor niks bij, dan piepen jullie wel anders. Of nie!”

Ben Saunders heeft ’n poliep op z’n keel

Here we go! Nice and slow, here we go! Of nie!

Sport met een luchtje

Het is werkelijk ongelooflijk dat er mensen zijn die het leuk vinden om al bukkend met een stok over het veld te rennen. Als ik er alleen maar naar kijk, krijg ik al last van m’n rug. Toch is hockey een behoorlijk grote sport in Nederland. Sterker nog, op internationaal niveau doen we het ook niet onaardig.

Maar wat is het toch een ontzettende kaksport. Niet alleen wordt het over het algemeen beoefend door kakkers, maar het is ook echt een sport met een luchtje! Ik kan er dan ook slecht naar kijken, alhoewel de rokjes bij het dameshockey wel opwindend kunnen zijn, is de sport zelf zoiets raars. Wie wil zich nou graag een hernia lopen? Wie vindt het tof om tandjes te moeten tuffen nadat de bal toch ietwat ongelukkig van de stick afketste? Wie krijgt er met plezier een stuk hout tegen de schenen?

Dat zijn dus, zoals ik al eerder zei, met name de kakkers. Je kent ze wel van die rijkeluiskinderen. Ze zitten alleen maar op hockey, omdat ze dat aan hun stand verplicht zijn. Ze kijken met minachting naar een sport zoals voetbal, dat volgens hen meer iets voor het plebs is, om over het darten maar niet te spreken. Hockey is een ware elite-sport en daar krijg ik ware kotsneigingen van.

Je komt ze ook wel eens tegen in de kroeg, die hockeyers. Sta je lekker te genieten van je zondagmiddag met een biertje in de hand en dan komt er zo’n luidruchtig hockeyelftal aangefietst. Met hun sticks vast in een speciaal daarvoor uitgevonden klem die aan hun fiets is gemonteerd (ze voelen zich te goed om dat ding vast te houden), daar heeft dus één zo’n kakker een heel imperium door opgebouwd en is daar gigantisch rijk mee geworden. Die komen dan met z’n allen eens even lekker stinken in de kroeg.

Ten eerste stinken ze door het al bij de club teveel genuttigde bier, maar in de belangrijkste plaats stinken ze, doordat ze zich na de wedstrijd nooit douchen. Gadverdamme! Zal ik jullie is vertellen waarom die vieze zwetende hockeyers niet douchen. Dat doen ze omdat ze net als hun ouders graag stinkend rijk worden, of nie!

Ga d’r dan eens op uit, man!

Volgens mij heeft gisteren zo’n beetje half Nederland naar het kneuterige programma “Boer zoekt vrouw” zitten kijken en ik behoor niet tot die helft. Sterker nog, ik heb er nog nooit naar gekeken. Gelukkig dat die hippe droplul van een van Nieuwkerk zo nu en dan die domme Jaspers als tafeldame uitnodigt, want anders had ik er nooit iets over kunnen zeiken.

Ik snap dat werkelijk niet hè. Als je iets zoekt, wat die boeren klaarblijkelijk doen, dan is het wel verdomd handig als je zo nu en dan ook eens een beetje rondkijkt. Ga dan niet, dag in dag uit, je hele leven lang vanuit een trekker schaapachtig over je land turen of in je overall de schijt van je koeien lopen scheppen. Ga er goddomme eens op uit man! Hop de dorpskroeg in op vrijdagmiddag, lichtjes socializen in het weekend en wie weet schepte dan wel eens iets anders.

Nee, deze boeren durven dat niet. Het zijn werkelijk waar de watjes van de samenleving, die eigenlijk geen recht hebben op een nageslacht en daarom dus ook geen partner hebben. Mochten zij ooit kinderen krijgen dan kost het de evolutie weer jaren om die fout recht te zetten. Het heeft dus een reden waarom zij geen levensgezel hebben, ga je daar dus niet mee bemoeien. Kijkcijfers of niet, laat die mensen met rust, KRO! De meeste kijkers kijken puur en alleen uit ongeloof, want die snappen ook niet hoe het zover heeft kunnen komen dat deze antisociale wezens de evolutie zo lang hebben doorstaan. Trouwens die vrouwen die op de oproepen van die boeren hebben gereageerd, zijn net zo triest als die boeren zelf. D’r heeft werkelijk nog nooit een man naar ze omgekeken en zelfs de boeren walgen van de meeste van deze wanhopige vulva’s.

Gelukkig heb ik ’t nog nooit echt gezien en ik zou eigenlijk willen, dat jullie er ook nooit naar kijken. Ik neem aan dat de meesten van jullie dat ook niet doen, maar vraag op z’n minst je ouders en familie om er niet meer naar te kijken. Dat zielige programma mag onderhand wel van de buis. Als je dan toch iets nutteloos wilt zien, kijk dan vrijdag naar “Hoer zoekt man” of hoe heet dat programma “Wie kiest Tatjana?” Dan zie je vast ook wel een paar uiers, of nie!

De prijsuitreiking in beeld

De Of nie – Woord-van-het-Jaar verkiezing had ook een ware prijswinnaar. Afgelopen zaterdag ben ik hoogstpersoonlijk deze prijs gaan overhandigen en hier is een beeldverslag van deze uitreiking.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De 300ste op Facebook

“Goeiemiddag! Ik kom mijn dochter aangeven”, zegt de kersverse vader tegen de baliemedewerkster van de gemeente. “Gefeliciteerd, meneer. Wanneer is ze geboren?” Vol trots antwoordt de vader: “Vanochtend en de bevalling is helemaal goed verlopen. Ze is echt een prachtdochter”. “Wat fijn om te horen”, zegt de baliemedewerkster, “en wat is de naam van uw dochter?” Terwijl ze dit vraagt, voelt de vader een tinteling in zijn neus en nog voordat hij een antwoord kan geven niest hij: “NOESHA HU!” “Goh, wat een aparte naam”, zegt de medewerkster.

Zo moet het ongeveer gegaan zijn toen Noesha Hu, de 300ste die Of nie leuk vindt op Facebook, werd aangegeven bij de burgerlijke stand. Aangezien ik heb gezegd dat ik de 300ste hoogstpersoonlijk met gezeur en gezever zou verwelkomen, ben ik toch wel blij dat ze zo’n aparte naam heeft. Maar wie is deze Noesha (vast Noes voor vrienden) nu eigenlijk?

Noes is in ieder geval iemand die, net als jullie, Of nie leuk vindt. We kunnen haast wel zeggen dat Noesha hu de Joe the Plumber van Of nie is. Zonder haar zou er geen Of nie zijn en vice versa. Volgens haar Facebook-pagina is Noes ook een pijp rokende, grijs bebaarde schipper met 173 vrienden, die studeert aan de Design Academy Eindhoven. Dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden, want we weten allemaal dat schippers heel slecht worden geaccepteerd in de Design-wereld. Anderzijds zijn het vaak ook de designers die als eerste van een boot af worden geflikkerd wegens het tekort aan affiniteit met de scheepvaart.

Al met al heet ik Noesha Hu van harte welkom in het warme bad dat de vriendenclub van Of nie is en hoop ik dat jullie haar ook, ondanks dat ze schipper is, allemaal in jullie armen sluiten. De 300ste is een mooie mijlpaal, of nie!

Watch your back, gangs of L.A.

L.A. is natuurlijk de stad van de glitter en glamour, maar heeft ook een donkere kant. Zo is het misschien wel de stad met de meeste gangs ter wereld. Bendes als de Crips en de Bloods zitten er al decennia en ook het grote MS-13 heeft zich in L.A. gehuisvest. Het zal dan ook niemand verbazen dat er al jaren een heftige bendeoorlog in deze wereldstad woedt.

Toch wil ik de jongens en meisjes van deze bendes er even duidelijk op wijzen dat hun tijd is geweest. Er dreigt namelijk een nieuwe bende naar de top te klimmen. Een afschuwelijke bende, die geen genade kent en waar velen al van huiveren. Een bende, die niemand ooit in een donker steegje zou willen tegen komen. Sterker nog ik zou nog liever met een nazi-uniform door Compton willen lopen. Maak je borst maar nat, Los Angeles. The Voices are here!

Ondanks het feit dat The Voices slechts uit vijf leden bestaat, vegen ze met gemak de straten van Los Angeles aan met concurrerende bendes. Hun leider O.G. (Original Gay) Gordon staat er ook om bekend dat hij zijn vijanden, op een smerige wijze, van achter steekt. Zijn slachtoffers kunnen daarna zeker 7 maanden niet meer lopen. Zo hebben ook de vier andere leden dat ondervonden tijdens de inwijdende gangbangs. Toch is dat niet hetgeen waar de geordende bendes het meest bang voor moeten zijn. Het allersterkste wapen is namelijk hun meerstemmige samenzang, wanneer deze je oren bereikt is het een kwestie van seconden totdat je hersenen imploderen. De verschillende frequenties die hun stembanden bereiken, produceren zo’n ontzettend kutgeluid dat ontsnappen haast onmogelijk is.

Het erge van deze nieuwe bende is toch wel het grote aantal aanhangers. Het is toch niet te geloven dat hun debuut-CD zowaar al de gouden status heeft bereikt. Wie luistert die zunk in godsnaam? Dat moeten wel mensen zijn waarvan de hersenen al tot pulp zijn geworden. Stiekem hoop ik dan ook dat de gangs van L.A. een manier vinden om deze bende de kop in te drukken, of nie!