Genoeg geweest

Gelukkig, het zit er weer op. Twee ellendig langdurende minuten. Ik vind het eerlijk gezegd ook wel genoeg geweest zo. Dat eeuwige gezeik over die Tweede Wereldoorlog heeft nu wel lang genoeg geduurd. Vorig jaar stond ik zelf bij de dodenherdenking te luisteren naar één of andere damschreeuwer en toen was het mij ook al wel duidelijk. Het is genoeg geweest.

Laten we eerlijk zijn. Als de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog toen niet waren overleden, dan waren ze nu, op een paar na, allang van ouderdom gestorven. Als we sowieso geen oorlog zouden voeren, dan zouden er ook geen oorlogsslachtoffers zijn. Dus kap maar eens met die militaire missies. Laten we die twee minuten vanaf nu gewoon weer gebruiken voor geouwehoer en gelul. Ik ben vast niet de enige die er veel moeite mee heeft om z’n bek te houden.

Op zich zou ik het er best voor over hebben om even niks te zeggen, maar zorg er dan ook voor dat het normale leven gewoon doorgaat. Op televisie bijvoorbeeld word je rond deze tijd van het jaar steevast doodgegooid met oorlogsfilms en documentaires. Soldaat van Oranje zus, Schindler’s List zo. Ze zouden filmmakers en schrijvers eens moeten verbieden om nog iets over de Tweede Wereldoorlog te maken.

Wat mij betreft zijn die Duitsers ook zo erg niet meer. Tijdens het laatste WK speelden ze zelfs het mooiste voetbal van het toernooi en vanavond hoop ik ook gewoon dat Schalke ’04 de finale van de Championsleague zal halen. Met andere woorden ik heb het die Duitsers nu wel vergeven en het wordt überhaupt tijd dat de rest dat ook doet, of nie!

Advertentie

NEDERLANDJE!

Nou, ik was erbij hoor. Voor het eerst in mijn leven stond ik tijdens de dodenherdenking op de Dam. Ik zag de koningin samen met de prins een krans bij het monument leggen en daarna een gast met een trompet zijn lipspanning testen.

Dan gaat de echte ellende beginnen. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat twee minuten stil zijn een hele opgave is. Toch begin ik er vol goede moed aan en met mij heel de Dam. Na zo’n 50 seconden stilte denk ik ineens: Hoe vet zou het zijn om nu keihard “NEDERLANDJE!” te schreeuwen. Ik heb deze gedachte nog maar amper verdrongen of er begint echt iemand als een dwaze te schreeuwen. Dat was gelijk de trigger voor vele mensen om vol in paniek te schieten. We leven dus echt niet meer in het relaxte landje van weleer.

Gelukkig was de paniek slechts van korte duur, maar ik zie de angst nog op de gezichten en hoor de mensen nog roepen naar hun geliefden. Als we de omroeper moeten geloven, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand. Iemand was onwel geworden. Dus er valt er eentje flauw en gelijk staat heel de Dam in rep en roer, klinkt dubieus. Amsterdam is namelijk wel wat gewend. Al die buitenlanders die hier een jointje komen roken en totaal de wereld kwijt zijn. Vast dat er zo ook wel eens eentje flauw is gevallen, maar dan wordt niemand panisch.

Het is wel duidelijk. Ik moet voortaan gewoon doen wat ik denk. Had ik namelijk na 50 seconden gewoon keihard “NEDERLANDJE!” geschreeuwd. Dan was er zeker geen paniek uitgebroken, maar hadden er een hoop lachende mensen op de Dam gestaan, of nie!