Nou, ik was erbij hoor. Voor het eerst in mijn leven stond ik tijdens de dodenherdenking op de Dam. Ik zag de koningin samen met de prins een krans bij het monument leggen en daarna een gast met een trompet zijn lipspanning testen.
Dan gaat de echte ellende beginnen. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat twee minuten stil zijn een hele opgave is. Toch begin ik er vol goede moed aan en met mij heel de Dam. Na zo’n 50 seconden stilte denk ik ineens: Hoe vet zou het zijn om nu keihard “NEDERLANDJE!” te schreeuwen. Ik heb deze gedachte nog maar amper verdrongen of er begint echt iemand als een dwaze te schreeuwen. Dat was gelijk de trigger voor vele mensen om vol in paniek te schieten. We leven dus echt niet meer in het relaxte landje van weleer.
Gelukkig was de paniek slechts van korte duur, maar ik zie de angst nog op de gezichten en hoor de mensen nog roepen naar hun geliefden. Als we de omroeper moeten geloven, was er eigenlijk vrij weinig aan de hand. Iemand was onwel geworden. Dus er valt er eentje flauw en gelijk staat heel de Dam in rep en roer, klinkt dubieus. Amsterdam is namelijk wel wat gewend. Al die buitenlanders die hier een jointje komen roken en totaal de wereld kwijt zijn. Vast dat er zo ook wel eens eentje flauw is gevallen, maar dan wordt niemand panisch.
Het is wel duidelijk. Ik moet voortaan gewoon doen wat ik denk. Had ik namelijk na 50 seconden gewoon keihard “NEDERLANDJE!” geschreeuwd. Dan was er zeker geen paniek uitgebroken, maar hadden er een hoop lachende mensen op de Dam gestaan, of nie!
OF NIE 